ใจเกินร้อย !! พ่อพิการนั่งวีลแชร์ "วิ่ง" ไปกับลูก | คมชัดลึก

           เฟซบุ๊ค  "Parkpoom Patumcharoen"  ภาคภูมิ ประทุมเจริญ (โตโต้) ช่างภาพจิตอาสาโครงการก้าวคนละก้าว โพสต์ภาพและเรื่องราวของ "ชลันธร นิลพันธุ์"  (พี่เอก) วัย 37 ปี ผู้พิการต้องนั่งวีลแชร์ที่เข้าร่วมโครงการวิ่ง นครพิงค์มินิมาราธอน : วิ่งด้วยใจ " ก้าว" ไปด้วยกัน 

 

         

          "ผมอาจจะมีร่างกายไม่เหมือนคนทั่วๆไป แต่ผมก็ชอบออกกำลังกายครับ และเช้านี้สำหรับผมในฐานะหัวหน้าครอบครัว จะเป็นครั้งแรกที่ผมจะได้ออกก้าวไปพร้อมกับคนที่ผมรัก และความฝันที่อยากให้ "เขา" ได้ออกมาก้าวเป็นครั้งแรกไปพร้อมๆกัน

          ชลันธร นิลพันธุ์ (พี่เอก) วัย 37 ปี พ่อหัวใจใหญ่บอกกับผมในโอกาสที่ได้เข้าร่วมโครงการวิ่งที่มีชื่อว่า นครพิงค์มินิมาราธอน : วิ่งด้วยใจ " ก้าว" ไปด้วยกัน

          เมื่อพี่เอกรู้ว่างานนี้ถือเป็นงานวิ่งการกุศลที่ โรงพยาบาลนครพิงค์ และผู้ใหญ่ใจดีจำนวนมาก ร่วมกันจัดกิจกรรม "วิ่ง" นอกจากที่จะเพื่อสุขภาพแล้ว เป็นการระดมทุนเพื่อส่งมอบต่อให้พี่ตูน ในโครงการวิ่งก้าวคนละก้าว เพื่อ11 โรงพยาบาล

          พี่เอกก็ตั้งใจออกมาร่วมกิจกรรมเพื่อสมทบทุนและส่งกำลังใจไปให้พี่ตูน...

         

          ย้อนกลับในวัยหนุ่มพี่เอกก็เหมือนพวกเราคนปกติทั่วๆไป แต่อุบัติเหตุในครั้งนั้น ทำให้พี่เอกต้องสูญเสียขาทั้งสองข้าง ในที่เกิดเหตุทันที...

          การตื่นขึ้นมาโดยปราศจากขาทั้งสองข้างในโรงพยาบาล เขาต้องใช้หัวใจก้าวเดิน...โดยมีวีลแชร์เป็นเสมือนขาของตัวเองเขาเล่าให้ผมฟังว่า จริงๆ ก็ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายครับ..มาเริ่มจริงจังก็เมื่อปีกลาย เพราะอยากออกเดินทางไกลไปต่างแดน...

          

          จนปัจจุบันพี่เอกถือเป็นแรงบันดาลใจในหมู่ของเพื่อนๆ ผู้พิการและพวกเราคนปกติได้อย่างมาก...พี่เอกถือเป็นนักกีฬาวีลแชร์ที่ชื่นชอบการออกกำลังกายตัวยงและทุกครั้งที่ลงทำการแข่งขัน ก็มักจะเข้าเส้นชัยแถวหน้าอยู่เสมอ ไม่เพียงเท่านั้นเห็นอย่างนี้ พี่เอกเคยลงดำน้ำลึก 20g เมตรมาแล้ว และจบฮาร์ฟมาราธอนมาแล้วไม่ต่ำกว่าสิบรอบ ในวงการวีลแชร์หลายต่อหลายคนรู้จักเขาดี...

          สำหรับงานวิ่งครั้งนี้ ที่จัดขึ้นที่ จ.เชียงใหม่ จึงไม่แปลกใจเลยใช่ไหม ที่พี่เอกจะเป็นส่วนหนึ่งในการแข่งขันในครั้งนี้

           นอกจากการพาตัวเองกับวีลแชร์คู่ใจออกมาแล้ว เขาได้เอา "ความฝัน" ของเขาออกมาด้วย ความฝันของน่ารักครับ เป็น เด็กหญิงตัวเล็กๆ ชื่อน้องโฟกัส วัยเจ็ดปี มาด้วย             
          จึงทำเช้านี้ นอกจากที่พี่เอกต้องใส่เสื้อที่แสดงออกถึงความเป็นนักกีฬาแล้ว เขายังสวมบทบาทความเป็นคุณพ่อ ที่จะดูแล ความฝันเล็กๆ ของเขา น้องโฟกัสก้าวไปด้วยกัน...

          จริงๆแล้วลูกสาวผมไม่เคยลงแข่งขันวิ่งเลยครับ แต่เขาชอบออกกำลังกายตามประสาเด็กๆท่ัวไป แม่บ้านก็แอบกังวลว่า จะไม่สะดวก หรือไม่ลูกสาวตัวน้อยๆ ก็อาจจะไม่สามารถวิ่งได้จบครบ3.5กิโลเมตรในระยะที่ลงไว้...

       

          แต่ผู้เป็นพ่อท่านนี้บอกให้กำลังใจกับลูกว่า พอจะอยู่ข้างๆ และให้สัญญากับภรรยาว่า ถ้าลูกไปไม่ไหว จะให้นั่งตักแล้วนั่งวีลแชร์ไปด้วยกัน...

          ( พอรู้แล้ว ถึงกับน้ำตาแทบไหล...เพราะสงสัยตั้งแต่แรกว่า ในตอนเช้า พี่เอกนั่งรอใคร และดูเหมือนจะกังวลใจกับอะไรบางอย่าง คงไม่ใช่ระยะทางที่ตัวเองต้องลงแข่งขันแน่นอน แต่ตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร...มารู้ว่า เขารอ ลูกสาววัย7ขวบที่กำลังออกมาวิ่งพร้อมๆกัน)

         

          ผมถ่ายรูปตอนออกสตาร์ทพี่เอกออกแรงปั่นวีลแชร์ไปช้าๆ..ตามไปกับผู้คนจำนวนมาก เห็นสีหน้าที่ดูจะคลายกังวลลงไปนิด จนกระทั้งก่อนเข้าเส้นชัย

          พี่เอกปั่นวีลแชร์มาพร้อมกับ นักวิ่งตัวน้อยวัยเจ็ดปี ทั้งสองกำลังก้าวไปด้วยกัน และอีกไม่ถึงหนึ่งร้อยเมตร 
จะเข้า"เส้นชัย" พร้อมๆกัน ท่ามกลางเสียงปรบมือและให้กำลังใจจากเพื่อนในทีม
          ผมเห็นรอยยิ้มเล็กๆ ของผู้เป็นพ่อ  ผมเห็นความสุขเล็กๆ ของผู้เป็นลูก ก่อนที่ทั้งพ่อ แม่ ลูกจะ"ก้าว"รับเหรียญรางวัลที่ปลายทางในช่วงสิ้นสุดการแข่งขันวิ่งการกุศลครั้งนี้ไปด้วยกัน

          นอกจากเสียงพิธีกรบนเวทีบอกยอดตัวเลขจำนวนเงินที่ได้จากการทำกิจกรรมในครั้งนี้หลายล้านบาท ที่จะนำไปมอบให้กับพี่แล้ว

          ผมเห็นการก้าวของใครหลายๆคนที่กำลังเริ่ม..ไม่ได้แค่ก้าวเพื่อโครงการก้าวของพี่ตูน แต่กำลังก้าวเพื่อดูแลสุขภาพของตัวเอง..และเริ่มจับมือคนข้างๆ กายมาก้าวไปด้วยกัน...อ่านจบครบบรรทัดเลย แอบถามตัวเองว่า เวลานี้เราก้าวไปกับคนที่เรารักแล้วหรือยัง !!!!! ถ้ายังอย่ามัวลังเล...เพราะจุดประสงค์ที่พี่ตูนวิ่งที่สุดแล้ว ก็เพื่อพวกเราทุกคนหันกลับมามองสุขภาพของตัวเองอย่างจริงจัง...จริงไหมทุกๆคน"