มองผ่านเลนส์คม : You are the apple of my eye | คมชัดลึก

          เรื่องราวประเภทวัยเยาว์ รักเก่า เพื่อนข้างบ้าน และความทรงจำทั้งหลายในวัยเรียน ดูจะเป็นเรื่องที่เข้าถึงผู้คนได้ง่าย มีออกมาเมื่อไหร่ก็ได้รับความนิยม และเรียกความรู้สึกถวิลหาอดีตของคนดูออกมาอย่างได้ผลทุกครั้ง

          และยังเป็นเรื่องที่สากล ดูหนังแบบนี้ของประเทศไหนเราก็โดน คือไม่ว่าจะแตกต่างกันทางวัฒนธรรมแค่ไหน หรือ ยุคสมัยต่างกันอย่างไร แต่เราทุกคนมีวัยเด็กเหมือนกัน ต่างกันแค่รายละเอียด เราอาจจะเล่นของเล่นคนละอย่าง มีหนังที่คลั่งไคล้คนละแนว มีเพลงที่ใช้ร้องจีบหญิงคนละแบบ แต่กิจกรรมเหล่านี้ยังไงทุกคนก็ต้องมี

          หน้าตาของเพื่อนในแก๊งอาจแตกต่างกัน แต่ผมรับรองว่าทุกคนต้องมีเด็กอ้วนๆ เป็นเพื่อนในวัยเด็ก มีเด็กใส่แว่นท่าทางเนิร์ดๆ และแน่นอน เด็กที่เป็นรักแรกของเราก็คงจะหน้าตาจิ้มลิ้ม แก้มแดง ตาแป๋ว ยิ้มสดใส คล้ายๆ กัน

          You are the apple of my eye เป็นหนังที่ฮิตถล่มทลายในไต้หวัน เรื่องราวของหนังเริ่มต้นตรงที่ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังจะไปงานแต่งงานของเพื่อนวัยเยาว์ แล้วหนังก็พาเราย้อนกลับไปช่วงเวลาสมัยยังเรียนมัธยม ไปเจอบรรดาเพื่อนซี้ในกลุ่มของชายหนุ่มคนนี้ มีเด็กอ้วน มีเด็กเนิร์ดที่หมกมุ่นในเรื่องต่างๆ ทั้งเรื่องกีฬา เรื่องผู้หญิง เรื่องเพศ และแน่นอน เพื่อนผู้หญิงตาแป๋ว แก้มแดง เวลายิ้มสดใส จะเห็นลักยิ้มจนแก้มบุ๋มคนนั้น คนที่ทำให้เรานึกถึงรักครั้งแรกของเรา
 
          ชีวิต ม.ปลาย ที่เปี่ยมด้วยความหวัง ความรัก และมิตรภาพ โลกที่มีสีสันสวยงาม

          วันเวลาผ่าน ทั้งหมดเติบโตขึ้น แยกย้ายกันไปใช้ชีวิตมหาวิทยาลัย และหลังจากเรียนจบ ทั้งหมดได้กลับมาเจอกันพร้อมหน้าพร้อมตาอีกครั้งในงานแต่งงานของรักแรกของเราคนนั้น

          หนังไม่มีพล็อตอะไรที่ซับซ้อน แต่เต็มไปด้วยรายละเอียดน่ารักๆมากมาย ที่คนดูจะต้องอมยิ้ม พลางนึกในใจว่า เราก็เคยเป็นแบบนี้ ! หรือ มีเหมือนกันเลย !

          ดูหนังเรื่องนี้จบ ก็ทำให้ผมนึกย้อนไปถึงเมื่อ 10 กว่าปีก่อน ตอนที่ผมลงมือเขียนเรื่องสั้น ที่ต่อมามันจะกลายมาเป็นหนังเรื่อง แฟนฉัน

          ผมเริ่มเรื่องตรงที่ แม่โทรมาบอกว่า เพื่อนเล่นตอนเด็กๆ ที่เราไม่ได้เจอกันมานานมาก กำลังจะแต่งงาน นั่นทำให้เรานึกย้อนไปถึงช่วงเวลาในอดีตของเรา นึกถึงภาพที่มีเรากับเพื่อนคนนี้อยู่ใน scene ซึ่งบางทีมันก็ไม่ใช่เรื่องโรแมนติกอะไรมาก แต่เราแค่จำอะไรเป็นภาพเท่านั้น และนั่นเป็นวิธีเก็บความทรงจำของคนเรา

          ไม่น่าเชื่อว่า อีก 10 ปีต่อมา จุดเริ่มต้นที่ทำให้เราหวนนึกไปถึงช่วงเวลาอดีตของผม มันจะเริ่มจาก ทราบข่าวการตายของเพื่อนทาง facebook นั่นทำให้เราได้มานั่งนึกย้อนไปถึงช่วงเวลาที่มีเรากับเพื่อนคนนี้อยู่ร่วม scene กัน ไม่ต้องใช้เวลานึกนาน เพราะปัจจุบัน มีเครื่องช่วยจำมากมาย อย่างเช่นเข้าไปดูรูปใน facebook ของเพื่อนคนที่เพิ่งจากไป

          แถมเราก็จะพบข้อความจากบรรดาเพื่อนๆ เข้ามาเขียนไว้อาลัย และพูดถึง scene ของแต่ละคนที่อยู่ร่วมกับเพื่อนคนนี้ ...แม้จะเศร้าแต่งดงาม

          แล้วเราก็ได้กลับมารำลึกความหลังกันอีก แม้จุดเริ่มต้นจะแตกต่างกับสมัย 10 ปีก่อนก็ตาม นี่โลกมันเปลี่ยน หรือว่า คนมันแก่เร็วกันแน่นะ ?

          You are the apple of my eye ได้เข้ามาฉายในงาน world film festival of Bangkok อยากแนะนำให้ลองหาโอกาสดูกัน ถึงจะเป็นหนังจากไต้หวันแต่เรากลับรู้สึกคุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้

          ไม่ว่าปัจจุบันเราจะมีความสุขแค่ไหน เวลาเราได้นึกย้อนไปถึงรักเก่าที่ไม่สมหวัง มันมักจะเป็นความทรงจำที่งดงาม และไม่เคยลืม
  
          และสำหรับคนบางคน ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เขายังเป็นแอปเปิ้ลสำหรับเราเสมอ (แต่บางประเทศก็เป็นน้อยหน่านะ)
.......................................
(หมายเหตุ You are the apple of my eye : คอลัมน์ มองผ่านเลนส์คม โดย... วิทยา ทองอยู่ยง)