'มอนทรีออล... เมืองกายกรรม' | คมชัดลึก

 

          อะไรดลใจก็ไม่รู้ อยู่ๆ หญิงยศก็วิ่งขึ้นเครื่องบิน นั่งเครื่องนานเป็นวันเพื่อมาโผล่ที่เมืองมอนทรีออล ประเทศแคนาดา... ลงเครื่องมาเพื่อเจอกับทะเลสาบเย็นเจี๊ยบเป็นน้ำแข็งกับอุณหภูมิติดลบเป็นสิบ ฉันมาทำอะไรที่นี่?? ตอบตัวเองเบาๆว่า “มาฝึกกายกรรมไงจ๊ะยูวววว”

 

          ถ้าหากใครเคยดูโชว์กายกรรมที่ดังที่สุดของโลกอย่าง Cirque Du Soleil หรือพอจะรู้จักอยู่บ้าง หญิงยศเพิ่มเติมให้นิดนึงค่ะว่า ออฟฟิศใหญ่ของเขาตั้งอยู่ที่เมืองมอนทรีออลนี่เองค่ะ เป็นตึกใหญ่โตหรูหราทันสมัย มองเข้าไปเห็นแต่ละแผนกอย่างชัดเจน เฉพาะแค่แผนกตัดเย็บเสื้อผ้าโชว์ก็กินพื้นที่เข้าไปสองชั้น มองเห็นจักรเย็บผ้าเรียงรายไปหมด ที่นี่คือจุดกำเนิดของทุกโชว์ของ Cirque Du Soleil ก่อนที่จะกระจายออกไปแสดงทั่วโลก 

 

          ตรงข้ามตึกออฟฟิศของเขาเพียงแค่ข้ามถนนไปคือตึกของโรงเรียนกายกรรมที่ดีที่สุดในโลกค่ะ ชื่อว่า ?cole Nationale Du Cirque เป็นโรงเรียนที่ผลิตนักกายกรรมโดยตรง มีทุกอุปกรณ์ไปจนถึงการเทรนเป็นตัวตลกขั้นฉากและเป็นทีมงานติดตั้งเครื่องไม้เครื่องมือ พูดมาทั้งหมดนี้ พอจะเข้าใจแล้วใช่ไหมคะว่า ทำไมหญิงยศถึงต้องข้ามน้ำข้ามทะเลมาฝึกกายกรรมไกลโพ้นถึงมอนทรีออล เพราะสินค้าโอท็อปของเมืองนี้คือกายกรรมนั่นเองค่ะ!! เวลาอยู่ที่เมืองไทยซึ่งกายกรรมยังไม่เป็นที่แพร่หลายนั้น เราจะโดนถามคำถามเสมอว่า “อ๋อ กายกรรมก็คือโยคะฟลายใช่ไหมคะ” ทุกครั้งพวกเราต้องค่อยๆ อธิบายว่า กายกรรมก็คือกายกรรม คนละอย่างกับการออกกำลังกายอย่างอื่น อีกคำพูดที่โดนเยอะก็คือ “อุ้ย กายกรรม งั้นก็กระโดดลอดห่วงจุดไฟได้สิคะ” อืมมม.. ค่ะ โดดก็โดดค่ะ 

 

          แต่ทันทีที่เราเดินเข้ามาที่เมืองนี้ กายกรรมเป็นสิ่งที่ทุกคนคุ้นเคย รู้จักอย่างดี แพร่หลาย เกือบทุกคนในเมืองนี้เป็นอาร์ตติส เป็นนักกีฬา เป็นนักกายกรรม คนอ้วนหาไม่ค่อยเจอ แต่ละคนดูมีกล้ามแขน มีกระเป๋าใส่อุปกรณ์ และดูพร้อมจะเอามือเดินต่างเท้าได้ตลอดเวลา ทุกวันที่หญิงยศไปฝึก เราจะเจอเพื่อนใหม่ และเมื่อแนะนำชื่อเสร็จทุกคนก็จะถามว่าเล่นอุปกรณ์อะไร ฝึกมานานแค่ไหนแล้ว ตอนนี้เจ็บร่างกายตรงไหนบ้าง... เฮ้ย!! เจ๋งมากอ่ะ ไม่ต้องอธิบาย ที่เมืองนี้ใช้ภาษาฝรั่งเศสเป็นหลัก แต่เราสามารถสื่อสารกันได้ด้วยภาษากายกรรม และด้วยความที่กายกรรมมันไม่เป็นที่แพร่หลายในเมืองไทย พอเราเห็นใครทำอะไรได้นิดหน่อยก็รู้สึกว่าเก่งจริงๆ ใครมีกล้ามท้องแน่นก็กรี๊ดกร๊าด มีการชื่นชมอย่างกว้างขวาง หลายครั้งมันทำให้เราหลงไปว่า เออ เรานี่เจ๋งใช้ได้นะ แต่เมื่อมาอยู่ในเมืองนี้ กับสังคมกายกรรมที่กว้างใหญ่ มันทำให้เราได้เห็นอย่างหนึ่งค่ะว่า.. คนเก่งจริงเขาไม่แสดงออกเลย และเขาไม่ตัดสินกันด้วยลักษณะทางกายกรรมเลยแม้แต่นิดเดียว 

 

          หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา หญิงยศเห็นนักกายกรรมที่มีขาเดียวกระโดดตีลังกาได้ไม่แพ้คนที่มีสองขา ผู้หญิงอวบท้วมแต่ตัวอ่อนเป็นหนังยางแถมยังแข็งแรงอย่างไม่น่าเชื่อ หลายคนรูปร่างดีแต่เขากลับไม่มีความยะโสในกล้ามเนื้อที่ได้รูปสวยงาม ตรงกันข้าม หญิงยศได้พบว่านักกายกรรมทุกคนมีความรู้สึกอย่างหนึ่งที่เหมือนกันเสมอ นั่นก็คือ “เรายังไม่ดีพอ เรายังไม่เก่งพอ” และสิ่งที่ออกมาจากความรู้สึกนี้คือแรงผลักให้นักกายกรรมฝึกหนักอย่างสม่ำเสมอ ทำความรู้จักกับตัวเอง และพัฒนากล้ามเนื้อไปวันละนิด ยืดมากขึ้นวันละมิลลิเมตร ถีบขีดความสามารถของร่างกายไปให้ไกลขึ้นทุกวัน เราเห็นคนหน้าเดิมๆ เดินแบกอุปกรณ์ของตัวเองมา แล้วก็ฝึกร่างกายตัวเองเป็นประจำสม่ำเสมอ และอีกอย่างคือ นักกายกรรมมีน้ำใจช่วยเหลือกันค่ะ เราไม่เห็นความกลัวในแววตาว่าใครจะเก่งกว่า แต่เราได้รับความช่วยเหลือเสมอ เส้นชัยในโลกกายกรรมนั้นไม่มี มีแต่การเดินทางไปด้วยกัน ไม่มีใครแพ้ ไม่มีใครชนะ เราช่วยเหลือกัน และเรียนรู้จากกันและกัน หนึ่งอาทิตย์ในมอนทรีออลของหญิงยศอาจไม่ได้ทำให้หญิงยศเก่งมากขึ้น แต่การที่ได้เข้ามาสัมผัสของจริง ตัวจริงและได้เห็นโลกที่กว้างขึ้นนั้น... มันทำให้เราเป็นคนที่ดีขึ้นค่ะ เรื่องเล่าในโลกกายกรรมและหลักธรรมะที่หญิงยศได้มาการมาฝึกกายกรรมนั้นยังมีอีกเยอะมาก... อาทิตย์หน้ามาเล่าให้ฟังต่อนะคะ 

 

.......................................

(หมายเหตุ 'มอนทรีออล... เมืองกายกรรม' : คอลัมน์ ขบคิดขีดเขียน โดย... หญิงยศ)