'บทเรียนจากชิงช้าสวรรค์'
Play
09 มิ.ย. 2558
'บทเรียนจากชิงช้าสวรรค์' : คอลัมน์ ขบคิดขีดเขียน โดย... หญิงยศ
ชีวิตคนเรานี่... มันมีขึ้นมีลงเป็นวัฏจักรนะคะ ยิ่งการที่หญิงยศทำงานเป็นผู้จัดละคร ยิ่งนานวันก็ยิ่งเห็นการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป และเกิดขึ้นไป ทั้งได้เห็น รวมถึงได้เรียนรู้จากประสบการณ์ตรงด้วยตัวเอง... มีวันที่เราเกิด มีวันที่เราเหนื่อย มีวันที่เราพีก และมีวันที่เราพลาด ถ้าเป็นคนยึดมั่นถือมั่นในลาภ ยศ สรรเสริญ ก็คงต้องทุกข์ใจไม่มีวันจบ หรือเหลิงเตลิดเปิดเปิงไป โชคดีที่จิตแข็งและโดนสอนมาว่าอย่าไปสนุกสนานกับคำชม สิ่งเหล่านี้มันเลยไม่ค่อยมีผลกับชีวิตสักเท่าไหร่นัก
แต่ถ้าถามว่าเหนื่อยไหม? เบื่อไหม? ก็ต้องตอบว่ามีบ้าง เพียงแต่มันเป็นอาการชั่วคราวเท่านั้น เมื่อวันก่อนหญิงยศไปตรวจสุขภาพประจำปี แล้วได้มีโอกาสลงนั่งพูดคุยกับคุณหมอหมี (@dr_carebears) คุณหมอที่เป็นทั้งคุณหมอประจำตัวและเป็นเพื่อนที่ดีอีกคนหนึ่ง คุณหมอถามค่ะว่า “เบื่อไหม?” ได้ยินตัวเองตอบไปว่า ไม่ได้เบื่องาน แต่บางทีก็เหนื่อยใจกับคน.. เป็นอย่างนั้นจริงๆ ค่ะ คนร้อยพ่อพันแม่ บางคนนั้นเคยดีกับเรา พอวันหนึ่งเหตุการณ์มันก็พาไปกลายเป็นไม่มองหน้า บางคนเคยทำงานดีๆ พอมีมากไปก็เสียคน เราเห็นคนหลายคนเปลี่ยนไปได้จากคนหนึ่งเป็นอีกคนหนึ่งไปต่อหน้าต่อตา ในบางวันที่ล้าๆ ต่อให้รักงานที่ทำมากแค่ไหนก็อดถามตัวเองไม่ได้ว่า “มันคุ้มจริงๆ หรือ กับชื่อเสียงการงานเสียงปรบมือที่ได้มาชั่วคราว ต้องแลกกับการสูญหายของคนรอบตัวไปทีละคน” หมอหมีเหมือนอ่านใจเราออก แล้วพูดว่า “ก็ชิงช้าสวรรค์นะ อยู่ที่เราว่าจะลงมาหรือจะขึ้นต่อ”
เออแฮะ น่าสนใจ.. มานั่งคิดตามก็เป็นตามนั้นนะคะ ชีวิตคนเรามันเหมือนชิงช้าสวรรค์ มันขึ้นแล้วมันก็ลง พอลงมาก็อยู่ที่เราว่าจะนั่งต่อไปไหม ยังสนุกหรือเปล่า ถ้าเรายังนั่งต่อแล้วคนที่แชร์กระเช้าคนเดิมของเราเขาลงไป มันก็มีคนใหม่ขึ้นมาแทน ค่อยๆ ขึ้นแต่สุดท้ายก็ต้องค่อยๆ กลับลงมาเหมือนเดิม... หญิงยศบอกหมอหมีไปว่า “ยังไม่ลงหรอกค่ะ ยังสนุกอยู่ เพียงแค่ไม่ชอบตอนขึ้นสูงๆ ชอบตอนอยู่กลางๆ มากกว่า” หมอหมีตอบกลับมาว่า “แต่มันเลือกไม่ได้นี่”...
ชีวิตเราต่อให้ไม่อยากขึ้น ถึงคราวจะขึ้นมันก็ต้องขึ้น ต่อให้ไม่อยากลง ถึงเวลามันก็ต้องลง เป็นอย่างนั้นจริงๆ วันนั้นตรวจสุขภาพเสร็จแล้วได้แต่นึกขอบคุณหมอหมีที่ให้วิตามินใจที่วิเศษสุด นั่นก็คือการได้พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดที่ดี สิ่งนี้มันทำให้เรามีกำลังนะคะ เพราะมันทำให้เราได้คิด เมื่อคิดตก ปัญหามันก็ตกไป ใจเราก็มีแรงสู้
นึกถึงคำพูดของสามีเมื่อหลายปีก่อน ในวันที่ท้อๆ กับปัญหาที่ถาโถมปะดังเบซากันเข้ามา แล้วสามีก็พูดสอนว่า “ไม่มีอะไรใหม่ ภายใต้ดวงอาทิตย์...” คำพูดประโยคเดียวนี้ มันกลายเป็นหลักยึดให้เราเข้มแข็งมาจนทุกวันนี้ มนุษย์เป็นแบบนี้มานานแสนนานแล้ว มันเป็นธรรมชาติ เขาไม่ได้เป็นแบบนี้เพื่อจะทำร้ายเรา เขาเพียงแค่เป็นแบบนั้นของเขาอย่างนั้นเท่านั้นเอง... คนเคยนั่งอยู่ในกระเช้าเดียวกันขึ้นชิงช้าสวรรค์ พอขึ้นไปแล้วกลับรู้สึกอึดอัดขัดใจ รอให้กระเช้าลงมาแตะพื้นเพื่อจะออกแทบไม่ทัน แต่ในขณะเดียวกัน คนที่เรานั่งอยู่ด้วยได้มันก็มี ทำไมเราถึงชอบไปให้ความสำคัญกับคนที่ลงไปมากกว่าคนที่ยังนั่งอยู่กับเราเสมอ...? มนุษย์ซับซ้อนที่สุดนะคะ แต่ต่อให้ซับซ้อนแค่ไหนก็เหมือนกับการฉายหนังซ้ำเรื่องเดิม ปัญหาอะไรก็ตามที่เราเจอ มันเป็นเรื่องที่เคยเกิดขึ้นกับคนอื่นมาแล้วทั้งนั้น ไม่ได้มีอะไรแปลกใหม่... ชีวิตนี้ทำได้ก็เพียงแค่หาคนที่จะนั่งชิงช้าสวรรค์ไปด้วยกันได้ แล้วตั้งใจให้ความสำคัญกับคนที่นั่งอยู่ให้มากกว่าคนที่จากไปแล้ว... เท่านั้นเอง
.......................................
(หมายเหตุ 'บทเรียนจากชิงช้าสวรรค์' : คอลัมน์ ขบคิดขีดเขียน โดย... หญิงยศ )