เนย-แจม เปลือยชีวิตจุดต่ำสุด สติแตกซึมเศร้า ปาร์ตี้จนร่างพัง! | คมชัดลึก

 

อดีตสมาชิกวง Neko Jump เปิดใจย้อนเล่าถึงประสบการณ์ในวงการบันเทิง ช่วงวัยรุ่นที่ชีวิตเต็มไปด้วยการปาร์ตี้หนักหน่วงและพักผ่อนน้อยจนร่างพัง และจุดเปลี่ยนที่ทำให้หันมาดูแลสุขภาพกายและใจมากขึ้น พร้อมเผยประสบการณ์ป่วยเป็นโรคซึมเศร้า วิธีการก้าวผ่านช่วงเวลาเหล่านั้น

 

 

ได้ข่าวว่ามีใครเป็นคนปาร์ตี้หนักสมัยก่อน ?

เนย วรัฐฐา : จริง ๆ ช่วงที่ปาร์ตี้หนักเลย คือช่วงที่ยังทำงานอยู่ ช่วงที่ยังทำงานเป็น เนโกะจัมพ์ อยู่ เพราะว่ามันเหมือนรู้สึกว่าเราทำงานอย่างเดียวแล้วไม่มีเวลาพัก ไม่มีเวลาเที่ยว ไม่มีเวลาอยู่กับเพื่อน เพราะฉะนั้นพอเลิกงานเสร็จปุ๊บก็เลยรู้สึกว่าเราจะไม่กลับบ้าน ต้องหาที่ลงอะไรอย่างงี้ ก็จะแบบไปปาร์ตี้ ช่วงนั้นอายุประมาณ 19-20 เปิดโลกการดื่มอะไรอย่างงี้ ลองกินเหล้า กินเบียร์ เป็นยังไง ไวน์เป็นยังไง แชมเปญเป็นยังไง ค็อกเทล กินทุกอย่างเลย รู้สึกว่า เวลาเมามันสนุกดี ได้ผ่อนคลาย ช่วงนั้นก็เลยแทบจะทุกวันเลย  หลังเลิกงานคือไปแล้วก็กินจนถึงร้านปิด ไม่งั้นก็ต่อบ้านเพื่อนที่ไปด้วยกัน แล้วก็กลับมาถึงบ้านตอนเช้า แล้วก็อาบน้ำแต่งตัวไปทำงานต่อ ขึ้นรถตู้ไปต่อค่ะ แล้วก็หลับเวลาที่เราอยู่บนรถ

แจม ชรัฐฐา : คือเนยเขาไปต่อขั้นที่ว่า ปกติตอนที่เป็นนักร้องก็จะมีทัวร์ยาว ก็คือตื่นเช้ามา 7 -8 โมง ขึ้นรถตู้ที่ RS แล้วก็ไปตามรายการ ถ่ายนี่ ทำนั่น เล่นคอนเสิร์ต จนคอนเสิร์ตสุดท้ายกว่าเราจะเสร็จงาน บางทีก็ถึงประมาณตี 2 -3 แล้วพอหลังจากนั้น เนยก็คือรันยาว

เนย วรัฐฐา : ไม่นอน เพราะว่าตอนนั้นรู้สึกว่าไม่ได้ต้องการนอน รู้สึกต้องการผ่อนคลาย แล้วตอนนั้นผ่อนคลายของเรา คือเหมือนแบบฉันอยากจะกินเหล้า

แจม ชรัฐฐา : เราก็จะใช้ชีวิตคนละแบบกันเลย เรากลับบ้านนอนอย่างเดียว รักการนอนมาก

 

 

 

ได้ข่าวว่ามีใครเป็นคนปาร์ตี้หนักสมัยก่อน ?

เนย วรัฐฐา : จริง ๆ ช่วงที่ปาร์ตี้หนักเลย คือช่วงที่ยังทำงานอยู่ ช่วงที่ยังทำงานเป็น เนโกะจัมพ์ อยู่ เพราะว่ามันเหมือนรู้สึกว่าเราทำงานอย่างเดียวแล้วไม่มีเวลาพัก ไม่มีเวลาเที่ยว ไม่มีเวลาอยู่กับเพื่อน เพราะฉะนั้นพอเลิกงานเสร็จปุ๊บก็เลยรู้สึกว่าเราจะไม่กลับบ้าน ต้องหาที่ลงอะไรอย่างงี้ ก็จะแบบไปปาร์ตี้ ช่วงนั้นอายุประมาณ 19-20 เปิดโลกการดื่มอะไรอย่างงี้ ลองกินเหล้า กินเบียร์ เป็นยังไง ไวน์เป็นยังไง แชมเปญเป็นยังไง ค็อกเทล กินทุกอย่างเลย รู้สึกว่า เวลาเมามันสนุกดี ได้ผ่อนคลาย ช่วงนั้นก็เลยแทบจะทุกวันเลย  หลังเลิกงานคือไปแล้วก็กินจนถึงร้านปิด ไม่งั้นก็ต่อบ้านเพื่อนที่ไปด้วยกัน แล้วก็กลับมาถึงบ้านตอนเช้า แล้วก็อาบน้ำแต่งตัวไปทำงานต่อ ขึ้นรถตู้ไปต่อค่ะ แล้วก็หลับเวลาที่เราอยู่บนรถ

แจม ชรัฐฐา : คือเนยเขาไปต่อขั้นที่ว่า ปกติตอนที่เป็นนักร้องก็จะมีทัวร์ยาว ก็คือตื่นเช้ามา 7 -8 โมง ขึ้นรถตู้ที่ RS แล้วก็ไปตามรายการ ถ่ายนี่ ทำนั่น เล่นคอนเสิร์ต จนคอนเสิร์ตสุดท้ายกว่าเราจะเสร็จงาน บางทีก็ถึงประมาณตี 2 -3 แล้วพอหลังจากนั้น เนยก็คือรันยาว

เนย วรัฐฐา : ไม่นอน เพราะว่าตอนนั้นรู้สึกว่าไม่ได้ต้องการนอน รู้สึกต้องการผ่อนคลาย แล้วตอนนั้นผ่อนคลายของเรา คือเหมือนแบบฉันอยากจะกินเหล้า

แจม ชรัฐฐา : เราก็จะใช้ชีวิตคนละแบบกันเลย เรากลับบ้านนอนอย่างเดียว รักการนอนมาก

 

 

 

 

 

 

 

จริงๆ แล้ว เนย แจม นิสัยต่างกันไหม ?

แจม ชรัฐฐา : จริง ๆ แล้วมันมีดีเทลที่ต่าง แต่ว่าความชอบพื้นฐานมันก็รวม ๆ กว้าง ๆ เหมือนกัน

 

แล้ว เนย ใช้ชีวิตอย่างงั้นมาสักพัก มีช่วงที่ร่างกายไม่ไหวไหม ?

เนย วรัฐฐา : มีค่ะ คือว่าเราก็ทำอย่างงั้นไปเรื่อย ๆ จนถึงจุดหนึ่ง รู้สึกว่าทำอย่างนี้ไปถึงเมื่อไหร่ สงสัยกับตัวเองว่าเราจะต้องหาความผ่อนคลายความสนุกจากการที่ออกไปดื่มไปเที่ยวทุก ๆ ครั้ง ถ้าอยู่เฉย ๆ แล้วแฮปปี้ไม่ได้เลยเหรอ มันสงสัยกับตัวเองต้องทำไปถึงเท่าไหร่ 40-50 เหรอ เรารู้แล้วว่ามันสนุกยังไง รู้แล้วว่ามันเป็นยังไง ผลลัพธ์เป็นยังไง รู้สึกว่าเราอายุก็เริ่มเยอะขึ้น แล้วกลับมาคิดว่าหลังจากนี้จะเลิกดื่ม จะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว แล้วก็จะพยายามมีความสุขและแฮปปี้ได้ด้วยตัวเองโดยที่ไม่ต้องพึ่งสิ่งพึ่งพาภายนอก เราเป็นคนที่ถ้าตัดสินใจก็จะทำตามนั้นเลย อีกวันหนึ่งก็บอกเพื่อนเลยว่าแบบต่อไปนี้ไม่ดื่มแล้วนะ จะไม่กินเหล้าแล้ว แต่ไปด้วยนะ ชอบไปนั่งคุย คือเป็นคนแบบซีเรียสกับสิ่งที่ตัวเองคิดหรือตัดสินใจ

 

หลังจากนั้น เนย ก็คือเริ่มหันมาดูแลสุขภาพมากขึ้น ?

เนย วรัฐฐา : ใช่ ก็คือเปลี่ยนทางเลย เพราะเรารู้สึกว่าใช้ตัวเองแบบสุดไปแล้ว ทีนี้ก็ต้องแบบกลับมาดูแลตัวเองได้แล้ว

 

แล้วเริ่มยังไงกันบ้าง ?

เนย วรัฐฐา : ก็เลิกกินเหล้าเลย แล้วก็จะเป็นคนจินตนาการตัวเองว่าต่อไปนี้ฉันคือสาว healthy สุขภาพดี แล้วเราก็จะจินตนาการว่าคนที่เป็นแบบนี้กิจกรรมเขาคืออะไร ตื่นเช้าออกกำลังกาย กินอาหารคลีน ทานอาหาร healthy มีสุขภาพจิตที่ดี ใช้แบบผลิตภัณฑ์ที่ออร์แกนิก กลับมาดูแลตัวเอง รวมถึงหาหนังสืออ่าน หาข้อมูลไปเรียนบ้าง  ต้องบอกว่าเป็นช่วงที่ enjoy มาก คือหมายถึงว่า สนุก ไม่ฝืนเลย เหมือนเราเป็นอีกคนหนึ่ง

แจม ชรัฐฐา : ของแจมก็ไม่ได้ไปสุดโต่งเหมือนเนย เราก็จะชอบอะไรที่มันสงบๆมากกว่า ชอบอยู่กับตัวเอง ชอบอะไรเงียบๆ นอน ชอบอยู่บ้านเลี้ยงหมา ไปดำน้ำ เพราะเราค้นพบแล้วว่าการเข้าวงการใหม่ๆสนุกกับการเจอคน สนุกกับแสงสี พอเริ่มโต รู้สึกว่าเราไม่ใช่คนแบบนั้น กลับมาจากทำงานแล้วรู้สึกหมดพลังงานกับการยิ้มจังเลย วิธีการใช้ชีวิตของเราก็เลยจะเปลี่ยนไปด้วย กิจกรรมที่เฮฮาก็เลยไม่ค่อยมี

 

 

 

 

แต่ทั้ง 2 คนเป็นนักกินอาหารเสริมใช่ไหม ?

เนย วรัฐฐา : จริง ๆ ก็ทั้งคู่ ก่อนจะซื้อวิตามินจะดูว่าเราขาดอะไร จะดูจากอาหารการกินของเราด้วย จะเลือกซื้อที่อันไหนรู้สึกว่าเราต้องเสริม

แจม ชรัฐฐา : แต่มันจะมีช่วงที่แจมแบบบ้าทานอาหารเสริม ทานเยอะมาก เป็นทาสการตลาด ตอนนั้นคือกินทุกอย่าง ไม่รู้ว่าเข้าไปแล้วมันช่วยอะไรได้บ้าง แต่ว่าตอนนั้นเราคิดว่าต้องรีบกินตั้งแต่เนิ่น ๆ ตั้งแต่อายุยังไม่เยอะ แต่ทุกวันนี้ทานแบบมีความรู้แล้ว

 

 

แต่แจมไม่มีปัญหาเรื่องการนอนเลยใช่ไหม ?

แจม ชรัฐฐา : นอนเยอะไปจริงๆ นอน 5 ทุ่ม ตื่น 11 โมง ยาวๆ

เนย วรัฐฐา : บางวันก็เที่ยง เขาเคยนอนแบบแทบจะ 12 ชั่วโมง ตื่นมาแล้วใช้ชีวิตแค่ 2-3 ชั่วโมง แล้วบอกเนยเราง่วง ต้องบอกว่าเธอนอนเยอะจนเธอมึนไปหมดแล้ว แล้วเขาก็ง่วงตลอดเวลาทั้งๆที่นอนเยอะมาก เขาสามารถหลับได้ทุกที่แม้กระทั่งตอนกำลังดำน้ำ ในสนามบอลก้เคย

แจม ชรัฐฐา : ตอนนี้กลับมาปกติแล้ว เราใช้วิธีการตั้งนาฬิกาปลุก ปลุกแล้วตื่น แล้วตื่นเลยลุก แต่พอมารู้ทีหลังว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของโรคจริงๆ

 

 

เป็นอะไร ?

แจม ชรัฐฐา : เป็นซึมเศร้า เราไม่รู้ ก่อนที่จะไปหาหมอ คือเราเป็นแบบนี้ของเรามานานแล้วไม่รู้ตัว พอไปหาหมอก็เลยเข้าใจว่าก่อนหน้านั้น เรานอนเยอะมากมากเลย มันเกิดจากแบบนี้

 

 

เกิดขึ้นเพราะอะไร ?

แจม ชรัฐฐา : กรณีของแจมมันไม่ได้เกิดขึ้น เพราะว่าเราเจอเรื่องกระทบจิตใจรุนแรงหรืออะไรขนาด นั้น แต่ว่ามันเป็นที่เคมีในสมองมันผิดปกติ แล้วเราก็ไม่รู้ตัว แต่ว่ามันอาจจะ Trigger โดยการทำงานแล้วเราเป็นคนเครียด เป็นคนจริงจังกับการทำงานมาก เครียดมากกับทุกอย่าง กลัวทำไม่ดี ไม่เพอร์เฟกต์ เมื่อก่อนจะกังวลกับทุกคำพูดของทุกๆคนบนโลกนี้ เลยทำให้เราเครียดดดยไม่รู้ตัว ไม่คิดว่าสิ่งนี้มันจะไปกดอยู่กับร่างกายของเราจนทำให้ฟังก์ชั่นในการหลั่งสารต่างๆ ของเคมีสมองมันผิดปกติ แล้วมันก็ค่อยๆ จนพัง อยู่ดีๆ ทำงานแล้วก็สติแตกร้องไห้ ต้องเดินไปเข้าห้องน้ำ ไปฮึบตัวเอง โดยที่ไม่มีใครมาว่าหรืออะไร อันนี้เป็นจุดที่ทำให้เรารู้สึกว่ามันเป็นอะไร หมอบอกว่ามันสะสมมาได้ตั้งแต่เด็กอันนี้ก็เลยเดาว่าตัวเองว่าเราเป็นคนเก็บอารมณ์ ร้องไห้ เสียใจ ก็จะอยู่ในตัวเองอย่างเดียว แล้วเราทำงานตั้งแต่อายุ 16 คิดว่ามันน่าจะแบบสะสมขึ้นไปเรื่อยๆ จนถึงวันที่มันระเบิดออกมา

 

 

สามารถติดตาม  "PrimeCast"