คนรักหมา - หนูชื่อแพนด้า | คมชัดลึก

 “ตัวนี้ขอนะคะ น้าตุ้ม ตัวเมียใช่ไหม” ลูกสาวคนโตช่างพูดจอมขอของผมออกปากฉอเลาะขอกันดื้อๆ กับน้าสาวสุดที่รักของเธอโดยที่ผมกับภรรยายังไม่ทันมีความเห็นอะไรแม้แต่น้อย น้าสาวซึ่งรักหลานราวชีวิตจิตใจมีหรือจะกล้าขัด พยักหน้ารับคำทันที

 “ก็ดีเหมือนกันนะพ่อ บ้านเรากำลังขาดหมาอยู่พ่อดี” ภรรยาผมกล่าวเสริมทำนองขอความเห็น ผมพยักหน้าเห็นด้วยแบบไม่ต้องอภิปรายหรือซื้อเวลาส่งให้ฝ่ายกฎหมายตีความให้มากเรื่อง “แต่คงต้องรอสักหน่อย ให้อดนมเสียก่อน” ภรรยาผมรีบตัดบทก่อนที่ลูกสาวทั้งสองจะแสดงความประสงค์ขอรับตัวไปเลยตามประสาวัยรุ่นใจร้อน แต่กระนั้นก็ยังมีการต่อรองจนภรรยาผมต้องอธิบายความจำเป็นที่ต้องให้ลูกหมาแข็งแรงพอที่จะแยกจากแม่ของเธอให้เราไปเลี้ยง

 “แล้วจะให้ชื่ออะไรดีล่ะ” ปกติการตั้งชื่อหมาใหม่เป็นหน้าที่ของผม แต่คราวนี้ผมทำเฉยๆ เพราะอยากให้คนในครอบครัวมีส่วนร่วมบ้าง ทั้งหมดนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ ต่างคนต่างจ้องมองไปยังหนูน้อยขนสีขาวทั้งตัวที่ยังคงหลับหูหลับตาไซ้นมแม่อยู่โดยไม่สนใจญาติผู้ใหญ่ที่มาเยี่ยม

 “สีขาวเหมือนอะไรน้า...” ลูกสาวคนเล็กทำท่าครุ่นคิดแล้วก็นึกออก “เหมือนหมีแพนด้าในโทรทัศน์เลยนะคะ สีขาวทั้งตัวแม้จะไม่มีสีดำตรงหูและตา แต่ก็ดูคล้าย แล้วดูท่ามันสิคะ งุ่มง่าม งุ่มง่าม ไม่ผิดอะไรเลยกับลูกหมีแพนด้า...”

 “งุ่มง่าม งุ่มง่าม...งั้นให้ชื่อไอ้มดง่ามเอาไหม” ผมเสนอขึ้นไม่ทันขาดเสียงก็มีปฏิกิริยาคัดค้านจนผมนึกออกว่าทำไม่งวดนี้ลูกๆ จึงไม่ยอมให้ผมตั้งชื่อหมาเหมือนทุกครั้ง

 “งั้นชื่อแพนด้าแล้วกันนะคะ คุณพ่อ คุณแม่ พี่แพ็ต น้าตุ้ม...” เธอเรียกสำรวจความคิดเห็นเป็นรายตัวเข้าทำนองประชาพิจารณ์ ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย แบบว่าอะไรว่าตามกัน ลูกหมาตัวใหม่ของเราจึงได้ชื่อว่าแพนด้าตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา

 อีกหลายวันต่อมา เมื่อสองสาวน้อยกลับจากโรงเรียนพอจัดการของว่างที่คุณแม่เตรียมไว้ให้เสร็จสรรพจึงเหลือบไปเห็นกล่องกระดาษวางอยู่ข้างโต๊ะข้าวพร้อมผ้าขนหนูคลุมอยู่ ถามผมกับภรรยาก็ไม่มีคำตอบได้แต่อมยิ้ม จึงพากันไปเปิดออกดู

 “อุ๊ย...แพนด้านี่”

 ทั้งสองหันมาขอบคุณเราแล้วแย่งกันอุ้มน้องสาวคนใหม่ของเธอ
         บัญชร ชวาลศิลป์