ดินแดนแห่งมิตรภาพ‘รีสอร์ท’ | คมชัดลึก

 

        เวลาไปกิจงานการธุระต่างจังหวัด คนจำนวนหนึ่งจะมองหา “รีสอร์ท” โดยอาจสอดส่องจับจองไว้ล่วงหน้า บ้างไปหาเอาดาบหน้า

 

        “รีสอร์ท” มี “ภาพลักษณ์” ต่างจาก “โรงแรม” รู้ๆ กันอยู่ ซึ่งทั้งโรงแรมและรีสอร์ทก็ยังคงแสวงหาความมั่นคงปลอดภัย ในภาพลักษณ์ของตัว ว่าตนมีภาพลักษณ์เป็นโรงแรมแบบไหน รีสอร์ทแบบไหน

 

        กิจการ “รีสอร์ท” ผุดขึ้นเป็นดอกเห็ด แม้แต่ในพื้นที่ที่มิใช่แหล่งท่องเที่ยว อาจกล่าวได้ว่าทุกวันนี้ คนเราช่างรอนแรมออกจากเหย้าเคหา สุดแท้แต่จะโคจรไปแบบไหน ด้วยกิจประสงค์อันใด

 

        ผมเองคุ้นเคยกับ “รีสอร์ท” มากกว่า “โรงแรม” แต่ตอนนี้ก็เริ่มทำความรู้จักกับ “โฮมสเตย์” มากขึ้น โดยยังไม่มีคำถามว่า “โฮมสเตย์ แบบไหน”

 

        คนเรามีเรื่องต้องนอนนอกบ้านมากขึ้น ด้วยเหตุปัจจัยหลายประการ เช่น ต้องเดินทางไปทำงาน ติดต่อธุรกิจการค้า เอาเป็นว่าเติมไปยาลใหญ่ดีกว่า คือใคร มีเหตุอันใดก็ว่ากันไป

 

        ผมชอบขับรถเที่ยวตระเวนไปตามต่างจังหวัด ประมาณค่ำไหนนอนนั่น บาง “รีสอร์ท” ให้ความรู้สึกไม่สบายใจ

 

        ขับรถเข้าไปเทียบหน้าห้องแล้วยังต้องรีบหาทางวนออกมา รู้ตัวทันทีว่ามาผิดที่แล้ว นี่มันรีสอร์ทอีกแบบหนึ่ง แบบที่เราเคยหนีโรงแรมจิ้งหรีด

 

        ผมเองก็มีมิตรสหาย ประกอบกิจการบ้านพัก-รีสอร์ท อยู่บ้าง ส่วนใครทำรีสอร์ทแบบไหนก็ว่าเป็นรายๆ ไป คุยกันสองสามคำก็รู้ว่าเขาเปิดรีสอร์ท เพื่ออะไร

 

        สำหรับผม การที่คนเราจะทำอะไรสักอย่างในชีวิต มันต้องประกอบด้วย “ความรัก” ในสัดส่วนที่มากกว่าองค์ประกอบอื่น ผมไม่เชื่อหรอกว่ามนุษย์มันจะ “ธุรกิจ” ล้วนๆ (คำว่า “ธุรกิจ” นี่ก็มีปัญหาเรื่องภาพลักษณ์เหมือนกัน)

 

        พ่อแม่ผม ประกอบกิจการ “โรงเรียนเอกชน” ตอนที่ผมยังเป็นเด็ก ได้รับรู้เรื่องราวดีๆ ของธุรกิจด้านการศึกษาของพ่อแม่ คือผู้ปกครองเด็กหลายคนยากจนมาก ติดค้างเงินค่าบำรุงการศึกษา สะสมไว้หลายปี จนลูกเรียนจบชั้นสูงสุดของโรงเรียน จึงได้นำข้าวสารและหัวเผือกหัวมันมาชำระแทนเงิน

 

        เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ผมได้ไปพบเพื่อนตามนัดที่ “ไร่ลำภู” รีสอร์ท เขาและเธอจะอวดโฉมหนังสือ “มณีชีวา” “หนังสือสีชมพู” ที่ผมเป็นผู้วาดภาพเส้นภาพปกและภาพประกอบให้

 

        ผมเคยมาที่รีสอร์ท “ไร่ลำภู” ก่อนหน้านี้สี่ห้าครั้ง โดยที่มิได้เข้าพัก มากินอาหารมื้อกลางวันบ้าง มื้อเย็นบ้าง มาแอบวาดภาพลายเส้น และสีพาสเทล 4-5 รูป ด้วยว่ารู้สึกดีกับ “ไร่ลำภู” โดยมิได้รู้จักมักจี่กับเจ้าของเขาหรอก จนกระทั่งเพื่อนได้นัดมาพบกันที่นี่อีกทีในวาระอวด “หนังสือสีชมพู”

 

        มิได้เจตนาเขียนโฆษณาให้รีสอร์ท “ไร่ลำภู” หรอกครับ ...(อยู่เลยตัวเมืองนครสวรรค์ไปทางสายนครสวรรค์-พิษณุโลก ประมาณ 10 กว่ากิโลเมตรเท่านั้น ที่นี่สวยงามครับ มีที่นอนที่กิน ที่ขี่จักรยาน ที่จัดประชุมสัมมนา กว้าง โล่ง โปร่งตาโปร่งใจ เป็นรีสอร์ทที่เปี่ยมด้วยความรักในผืนดิน แค่นี้ก็พอแล้วครับสำหรับข้อมูลเบื้องต้น ซึ่งรายละเอียดนั้นใครๆ ค้นหาเอาได้ด้วยตนเองแค่ปลายนิ้วสัมผัส)