รัฐพิหาร ทุ่มงบฯ สร้าง "มหาสถูป" และ Buddhist complex ใกล้ วัดไทยไวสาลี อินเดีย | คมชัดลึก

พระครูสิทธิปริยัติวิเทศ(ดร.พระมหาฉลอง จนฺทสิริ)  เจ้าอาวาสวัดไทยไวสาลี อินเดีย นำ พระครูวินัยธรสมุทร ถาวรธมฺโม ดร.รักษาการผู้อำนวยการวิทยาลัยพระธรรมทูต มจร. และผมชมวัดไทยไวสาลี ที่มีสิ่งอำนวยความสะดวก เพื่อประกอบสังฆกรรมเช่น "อุโบสถ" ที่รอการตกแต่งบางส่วน ก็จะเรียบร้อยสมบูรณ์ ที่พักสงฆ์ สามเณร และเรือนรับรองอุบาสกอุบาสิกา ที่เดินทางมาแสวงบุญ  และโรงเรียนปริยัติธรรม ที่ภาวนา รวมทั้ง โรงเรียนประถมที่เปิดสอนฟรีแก่เด็กชาวอินเดีย 
โรงเรียนนี้เป็นตึก 4 ชั้น  ตกแต่งยังไม่แล้วเสร็จ แต่เปิดเรียนเปิดสอน แล้ว
ท่านพาขึ้นบนดาดฟ้า ก็พบวัดชาวศรีลังกา ที่สร้างติดกันกับวัดของท่านเลย ท่านมหาฉลอง บอกว่าท่านยกที่ดินให้ศรีลังกาฟรีๆ เพื่อสร้างวัดขึ้นมา มองไปอีกฟากหนึ่งของถนน เป็นวัดชาวเวียตนาม มีเจดีย์ใหญ่พอสมควร

จากนั้นท่านชี้ชวนให้ชมการเร่งก่อสร้าง "มหาสถูป" และบุดดิสต์ คอมเพล็กซ์  (Buddhist complex)บนเนื้อที่ขนาดใหญ่ ซึ่งตั้งอยู่ห่างจากวัดไทยไวสาลี ไม่มากมากนัก(แค่เดินสัก 10-15 นาที)
ท่านเล่าว่าที่นี่คือสถานที่ที่ท่านภาคภูมิใจในชีวิตที่สามารถต่อสู้จนได้ที่สร้าง "มหาสถูปบรรจุพระบรมสารีริกธาตุ" แห่งใหม่ ขนาดใหญ่ และคอมเพล็กซ์ จัดสร้างโดยงบประมาณรัฐพิหาร บนเนื้อที่ประมาณ 75 เอเคอร์ หรือประมาณ 1,200 ไร่ เพื่อชาวพุทธทั่วโลก และชาวไวสาลีโดยตรง

เรื่องมีอยู่ว่า ที่ "ไวสาลี" มีพุทธเจดีย์ บรรจุพระบรมสารีริกธาตุ ที่ "เจ้าลิจฉวี" แห่ง "แคว้นวัชชี" ได้รับส่วนแบ่ง 1ใน 8 ส่วน จากโทณพราห์มณ์ มาบรรจุ  ณ ปาวาลเจดีย์ เมืองไวสาลี  หลังจากถวายเพลิงพระบรมศพ ซึ่งผ่านมา 2000 ปีเศษแล้ว
 เมื่อ ปี 2501 (ค ศ. 1958 ) รัฐบาลรัฐพิหาร เชิญพระบรมสารีริกธาตุจากปาวาลเจดีย์ไปจัดแสดง ณ พิพิธภัณฑ์ ปัตตนะ และมีทีท่าว่าจะไม่ส่งคืนไวสาลี 

เมื่อท่านได้ข้อมูลชัดเจนจึงนำมวลชนไปเรียกร้องให้อัญเชิญ "พระบรมสารีริกธาตุ" กลับไวสาลี โดยให้เหตุผลต่าง ๆ ทางรัฐพิหารรับปาก แต่เฉย ท่านจึงขอให้ศาลสั่ง แต่ทางราชการเพิกเฉยอีก ท่านจึงดำเนินการทางจิตวิทยา เช่นจะระดมคนจากไวสาลีไปกดดัน ในที่สุดรัฐพิหารยินยอมว่าจะอัญเชิญกลับไวสาลี โดยจะสร้างสถูปใหม่ เพื่อบรรจุพระบรมสารีริกธาตุ บนเนื้อที่ 2 เอเคอร์ครึ่ง 

ท่านว่าพื้นที่แค่นี้จะรองรับชาวพุทธทั่วโลกได้อย่างไร ในที่สุด "รัฐพิหาร" ได้เพิ่มพื้นที่ให้ 75 เอเคอร์ ได้มามากเกินคาดหมาย
ท่านพระครูสิทธิปริยัติวิเทศ ชึ่งปฏิบัติหน้าที่พระธรรมทูต อินเดีย-เนปาล ตั้งแต่ปี 1982 สมัยที่ "พระสุเมธาธิบดี" เป็นหัวหน้าพระธรรมทูต จึงกล่าวว่าเป็นผลงานที่ท่าน "ภาคภูมิใจมาก" 
มหาสถูปแห่งนี้น่าจะแล้วเสร็จในอีก 2 ปีข้างหน้า เมื่อนั้นไวสาลีจะเต็มไปด้วยชาวพุทธ ที่มาไหว้พระบรมสารีริกธาตุ (จริงๆ) และชมความมห้ศจรรย์ "เสาอโศก" ที่มีอายุนับพันปี ที่ "พระเจ้าอโศกมหาราช" สร้าง เพื่อเป็นที่รำลึกเหตุการณ์สำคัญฯที่เกี่ยวข้องกับพระพุทธเจ้าเช่นที่ทรงอนุญาตให้ "บวชภิกษุณี" กูฏาคารที่พระพุทธองค์ประทับทุกครั้งที่เสด็จไวสาลี ที่ทรงแสดง อปริหานิยธรรม7 แก่เจ้าลิฉวี

 อัมพปาลิกะวิหาร ที่นางอัมพปาลี หญิงงามแห่งราชสำนัก ถวายให้เป็น "สังฆเสนาสนะ"  ที่พระพุทธองค์ปลงอายุสังขาร  ณ ปาวาลเจดีย์ และเป็นสถานที่ที่ทำสังคายนา ครั้งที่ 2 จึงสามารถเรียกไวสาลี ได้ว่าเป็นศูนย์กลางพุทธศาสนา สำคัญแห่งหนึ่งของโลกทีเดียว
ท่านพระครู ดร.มหาฉลอง มาสร้างวัดไทยไวสาลี เมื่อปี 2006 เพื่อรับรองชาวพุทธที่มาแสวงบุญ ที่ไวสาลี  ต่อมาปี 2010 ได้สร้าง วัดไทยเกสริยา หลังเจดีย์เกสริยาโบราณ 

นอกจากนั้นได้สร้าง "จันทสิริพุทธวิหาร" ให้ชาวพุทธอินเดีย บริหารกันเอง นอกเหนือจากโรงเรียนระดับประถมอีก 2 แห่งเพื่อให้เด็กท้องถิ่นเรียนฟรี เป็นการสงเคราะห์อย่างหนึ่ง ทั้งนี้โดยคำนึงว่า เมื่อเรามาอยู่บนแผ่นดินของเขา เราต้องมีอะไรตอบแทนเขาบ้าง ท่านจึงเป็นที่รู้จักของชาวอินเดีย ตั้งแต่มุขมนตรี จนถึงชาวบ้านทั่วไป ที่เรียกด้วยความเคารพ ว่า "บาบาฉลอง" สุดท้ายท่านปรารถนาให้มีภิกษุใจกล้า คิดและทำเพื่อพุทธศาสนามารับช่วงต่อ
 โดยท่าน ว่า "แม่ทัพ(คือท่าน) ยึดพื้นที่ให้แล้ว แต่ไม่มีผู้ดูแลรักษาต่อ"

 ซึ่งเป็นข้อความส่งท้ายให้ชาวพุทธ และพระธรรมทูต ช่วยคิดและสานต่อว่าจะช่วยรักษาพื้นที่นั้นๆ ต่อไปอย่างไร